Ooit een kippenschuur, in de jaren zeventig verbouwd tot kapel. In 1990 te klein geworden en opnieuw verbouwd. Nu, weer 25 jaar later, gaat de kapel voor de derde keer verbouwd worden. Drie mensen die hier al die tijd waren kijken terug.
1. God bestaat dus toch
Toen ik in de gemeenschap kwam in 1976 voelde ik mij niet gelovig. Ik ben wel in een katholiek nest geboren en opgevoed. Vanaf mijn 15e ging ik niet meer naar de kerk. In de zomer van 1972 was ik met een groep vriendinnen in Taizé geweest en werd echt geraakt: “God bestaat dus toch”, was mijn ervaring daar. Toen ik hier in de Hooge Berkt kwam, herkende ik die ervaring. Ik zat de eerste 5 jaar, 3 maal daags in de kapel zonder te “weten” waar gaat dit over. Ik voelde mij hier thuis (vanaf de eerste avond) en dat was genoeg. Ik mocht hier “zijn”.
Gezien en geraakt
In die jaren hield mevrouw Klomp iedere avond een korte preek in de avonddienst vanuit het gemeenschapsleven van die dag. Ik had vaak het gevoel dat het over mij ging en dat gevoel hadden anderen ook.Op sommige bijzondere feestdagen sprak pater Jan de instellingswoorden uit op de muziek van Concerto d’Aranjuez (Adagio deel 2). Dit ontroerde me diep. Hij kon zo aandachtig en vol liefde voorgaan. In bepaalde vieringen zegende hij ons een voor een op een manier waarbij hij zichzelf totaal gaf en ik me zeer persoonlijk gezien en gekend wist (in al mijn lief en leed). En wat was het mooi om al die kinderdopen mee te maken.
Muziek
In de eerste jaren zong Engelien elke avond tijdens de avonddienst een lied (meestal zelfgemaakt) waarbij zij zichzelf begeleidde op de gitaar. Dat vond ik erg mooi.De zangrepetities met Wil van Egdom (die toen dirigent was) gaven mij zo veel plezier. We repeteerden in de kapel ook wereldse liederen voor feesten en gelegenheden.
Zingen, inkeer, stil worden
Als ik aan mijn en onze geschiedenis in de kapel denk ben ik diep van binnen ontroerd. Er is op deze plaats zoveel gezamenlijkheid gegroeid; ieder is gelijk en ieder is uniek. De lach en de traan is er gedeeld. We zijn er zonder aanzien des persoons. Ik heb vele woorden langs me heen laten gaan. De zang sprak me meer aan, dan de preken. Ik houd van inkeren en ik probeer leeg te worden om zo steeds nieuw leven te kunnen ontvangen. Zo kwam ik in de kapel vanuit zen-meditatie en zo ben ik er nog steeds.
Rie Trienekes
2. Icoon van de gastvrijheid
In de kapel hangt de icoon van de gastvrijheid oftewel de icoon van de Drie-Eenheid. Deze is geschonken in 2005 bij gelegenheid van een jubileum.
130 jaar priester
Op 18 juni van dat jaar vierden namelijk Arnold van Gerwen, Jozef Driesen en ik, Koos, een gezamenlijk priesterfeest: Arnold was dat jaar 50 jaar, Jozef 40 jaar en ik ook 40 jaar priester. Vanuit de gemeenschap wilden men een cadeau geven en op voorstel van Nel van Cuijk werd het de icoon van de gastvrijheid. Maar hoe kwamen we eraan?
Iconenschrijfster
We hebben contact gezocht met Lucienne Lipkens-Janssen uit Neeroeteren, dichtbij Maaseik, die iconenschrijfster is. Zij maakte eerst een ontwerp van de icoon van de ‘gastvrijheid van Abraham’ of de icoon van de heilige Drie-Eenheid van Andrej Roebljov (circa 1410). Wij, de drie priesters, zijn een keer naar haar toe geweest om het ontwerp te bekijken. We waren meteen enthousiast. Na enkele weken – vermoed ik – was zij klaar met het schrijven van de icoon en is zij die naar ons toe komen brengen. Vanaf die tijd hangt de icoon in onze kapel.
Trejakov Galerij in Moskou
In het jaar 2010 was ik met een gezelschap op reis naar Rusland en kwamen we in Moskou. Daar zijn we o.a. naar het Kremlin geweest. Maar ik wist dat daar ook in de stad, in de Tretjakov-Galerij, de icoon van Roebljov hangt. Die galerij heb ik opgezocht, ben er naar toe gegaan en heb de icoon van nabij kunnen bekijken. Ook waren daar nog andere iconen van Andrej Roebljov te zien; prachtig. De icoon van de gastvrijheid was oorspronkelijk bedoeld voor de Russisch-Oosterse kerk van Sergiev Posad, maar daar hangt tegenwoordig een kopie.
In 2015 hebben wij opnieuw samen een priesterfeest gevierd; alle drie 10 jaar verder. De Icoon van de gastvrijheid hangt nog steeds in de kapel en is ons allen steeds meer dierbaar geworden.
Koos van Etten
3. Ik praatte er met Jezus
Tranen
Dit vertelt*: “Het is een heel dierbare plek voor mij; een heel belangrijke plek. De voorbeden zijn erg belangrijk. Ik heb heel vaak gehuild in de kapel.
Thuiskomen
Ik leerde er de mensen kennen zoals ze waren. In de voorbeden bijvoorbeeld. Voor mij is het een veilige plek. Het is een soort thuiskomen; zo voelt het wel.
Geloof en leven bij elkaar
Ik heb me nooit zo verbonden gevoeld in andere kerken als in deze kapel. Hier kwamen geloof en leven bij elkaar. Ik voelde: hier moet ik zijn. Ik heb er vaak gepoetst en gestofzuigd. Ik heb het nooit een heilige plek gevonden. Het was een plek voor ontmoeting, gewoon. Ik praatte er met Jezus.”
Dit de Vlieg
* Het verhaal van Dit is opgeschreven door Mariek
Eerder is het verhaal van Riëtte Beurmanjer over de kapel verschenen.
Lees het hier.
