Ooit was de kapel een kippenschuur. In de jaren zeventig werd zij verbouwd tot kapel. In 1990 was ze te klein geworden en werd ze opnieuw verbouwd. Nu, weer 25 jaar later, gaat de kapel voor de derde keer verbouwd worden. Een bijzonder moment om herinneringen aan de kapel op te halen bij de mensen voor wie de kapel al die jaren een centrale plaats in hun leven heeft gehad. In deze bijdrage deelt Antoinette haar verhaal
Overgang van gemeenschapsruimte naar huidige kapel
In 1973 kwam ik voor het eerst in wat nu de ‘gemeenschapsruimte’ van de boerderij heet, toen was het kapel. Het was klein, knus, te klein feitelijk. Met velen zaten we op de grond. Enkele voorwerpen troffen me, zoals het kruisje, dat van pater Jan bleek te zijn dat hij gekregen had bij zijn priesterwijding. De geglazuurde kelken en broodschaal afkomstig uit Taizé, waar men als 1e besloot een gemeenschap te vormen. De zelfgemaakte knielbankjes en de robuuste tafel. En niet te vergeten de bel van Ria Huismans, de 1e gast bij de familie Klomp, overleden in 1974. Er was een stille serene sfeer ondanks dat we op elkaar stonden en/of zaten als haring in een tonnetje. De verhuizing naar de huidige kapel gaf ademruimte. De sfeer bleef behouden.
Aankleding
De hal van de kapel werd aangekleed met twee prachtige grote kunstwerken: een ingelijste poster met de tekst “ik heb een droom”. Vlak bij de buitendeur kwam een groot kunstwerk van de tien geboden te hangen gemaakt door een schoonzus van Pater Jan. Verder direct bij binnenkomst in de kapel, het beeld ‘corpus zonder handen’, gekregen van de familie Wittgen. Iconen kwamen er ook bij en dan veelal door leden zelfgemaakt. De vele liturgische werken van Walle[1], de doopvont gemaakt door Mark van Roosmalen. Kenmerkend is dat alles een verhaal had met een levende verbinding van mensen of kwesties die bij ons hoorden. En tenslotte de wereldbol om een belangrijk aspect van onze missie zichtbaar te maken.
Stijl
Stil en ingetogen, met de bedoeling om de plek als heilige plek, te waarborgen. Ik heb jaren iedere dag de gebedenboeken op ieder krukje recht gelegd, krukjes recht gezet en afgestoft. Nauwelijks meer voor te stellen is dat “de leerlingen van de chassidiem” het “doopkleed” (gebedsmantel) droegen, met zwarte gelakte schoenen eronder. Ik was blij toen die gewoonte verdween. Immers “bekleed je met de nieuwe mens,” wat de mantel symboliseerde, was in mij een innerlijke gewaarwording, deze hoefde niet een uiterlijk vertoon.
Gemeenschappelijke feesten, begrafenissen en doopplechtigheden.
In de vele begrafenissen, bruiloften, doopplechtigheden kwamen in onze kapel het leven en vieren samen. Als men dan de loftrompet blies over deze bijzondere momenten dan was het Nel die zei: “Het heeft pas echt betekenis als er sprake is van een continuïteit van iedere dag bidden en samenzijn”. Als je de stugheid daarvan ook tegenkomt. De gebedsdiensten zijn een gave en ook opgave. Pas dan kan een feest of afscheid een extra dimensie krijgen.
Pinksteren, feest van de liefde.
Voor mij waren de momenten van Pinksteren heel kenmerkend. In 1984 sprak ik mijn Pinksterbede uit, samen met Anneke en Gerard en Paula Vis. Ik beschouwde dat als een trouwbelofte waarbij de gemeenschap zich bond aan mij en ik aan haar zolang en zoals God het wil. Het was voor veel van ons het hoogtepunt van het jaar waar. Tijdens deze zg. “evangeliedagen” (later gemeenschapsdagen) werd op grond van de ervaringen van het afgelopen jaar richting gegeven aan het nieuwe jaar. In latere jaren bevestigden we tijdens de Pinksterdagen ons lidmaatschap aan de gemeenschap per jaar. Het strenge karakter van verplichte aanwezigheid op feesten en hoogtijdagen van toen is nu losgelaten.
Opnieuw een overgang
Onze kapel is op een enkel moment na te groot geworden. Het deelnemen aan elke gebedsdienst staat niet meer voor iedereen centraal. Zal ik deze ruimte missen? Vast, maar de werkelijkheid heeft dat leven ingehaald. Het is ooit klein begonnen en zo is het ook nu weer. Ik vertrouw erop dat de verbouwing opnieuw ademruimte zal geven, waarbij de sereniteit en verhalende verbondenheid van eigen mensen bewaard blijft.
Antoinette Zoontjens
Lees hier het verhaal van Riëtte Beurmanjer over de kapel
Lees hier de verhalen van Rie Trienekes, Koos van Etten en Dit de Vlieg
[1] Het liturgisch meubilair, het logo-kruis, de tabernakel oa.
