Jaarthema 2021
‘Hoe leven wij in God?’ is het ons jaarthema van dit jaar: 2021. Het komt voort uit ons jaarthema van vorig jaar: ‘Aandachtig Aanwezig’. Een Trappiste monnik met wie wij daarover in gesprek raakten vertaalde dat thema voor zichzelf in: ‘hoe leef ik in God?’. Zij vergunde ons een kijkje in haar antwoord op die vraag. Zoekend naar ons eigen antwoord maakte wij de vraag die zij zich stelde tot ons nieuwe jaarthema.
In het gesprek dat we met de zuster voerde maakte een van haar onderwijzingen veel indruk op ons. Dat ging over de verwondering die zij, in haar contemplatieve leven, vaak had over het feit dat ze vanuit een wat stroeve, humeurige stemming opeens zo sprankelend en levenslustig kon worden als ze iets ging doen wat haar op het lijf geschreven stond. ‘Was het ínnerlijke gezeur en gemopper dan onecht geweest?’ vroeg ze zich dan af, ‘of klopte die vrolijke levenslust niet helemaal?’ Maar zij ervoer die zelf beide als even echt. Vanuit die ervaring wees zij ons op de gelaagdheid van ons spirituele leven. Ze legde uit dat al die innerlijke roerselen en tegenstrijdigheden tegelijkertijd plaatsvinden op verschillende lagen van ons bestaan.
Ze gaf ons de woorden van Dom John Chapman uit zijn ‘Geestelijke brieven’: ‘…al die beroeringen en vertroostingen zijn uitwerkingen in het lagere deel van de ziel (oppervlakkig). In zichzelf hebben ze niet het minste belang. Wat belang heeft is het hogere deel van de ziel (het diepste(punt), maar dat kunnen we niet voelen maar alleen weten.’
Leven in God is de kunst om je, voorbij gevoelens van ongenoegen en lust, af te stemmen op die laag waarvan je weet dat God er aanwezig is. ‘Want’, ook weer volgens Chapman: ‘dan kan de rest van onze ziel, in beroering, onrust, rebellie of ellende verkeren, dat heeft geen enkel belang, integendeel, de ‘punt van de ziel’ aanvaardt het, omarmt het, wil het…’
Ik vind het zo mooi hierin te horen dat het ín mijzelf is dat ik geliefd wordt, in alles wat ik ben. Niet van buiten af maar een deel van mij, ver weg diep in mijzelf, staat mij toe te zijn zoals ik ben; ook nu weer. In onze gemeenschap beschouwden we dit als een belangrijke aanvulling op ons jaarthema Aandachtig Aanwezig. Het geeft de geloofsbeoefening meer richting in onszelf en onze alledaagse beslommeringen. Dat we altijd opgenomen worden in een grotere liefde, groter dan wij die op dit moment kunnen ervaren. Blijvend die weg zoeken en gaan, tekens weer… hoe leven we op dit moment in God?
We weten waar we wezen willen en gaan op weg. Zoals Chapman verwoordt: ‘Op ieder ogenblik van ons leven zijn we in aanraking met God en is zijn hand op ons. Onze enige zorg moet zijn niet uit die armen te springen en te proberen op eigen benen te lopen.’
Mariek
