Samen met ruim 80.000 anderen hebben Hans, Irene en haar vader, Els en ik op 12 november jl. deelgenomen aan de mars voor Klimaat en Rechtvaardigheid in Amsterdam. Daarmee maakten wij deel uit van de grootste klimaatdemonstratie in de Nederlandse geschiedenis. Toegegeven, het was even onwennig na mijn laatste ervaring als demonstrant tegen de kruisraketten in 1983. Maar zodra we in een ontspannen sfeer gingen lopen, voelde ik me trots om hierbij te kunnen zijn. We hebben genoten van alle creatieve borden, vlaggen en outfits waarmee iedereen op eigen wijze het motto van de mars ondersteunde: de (klimaat)crisis is nu! Na een volle week regen werden we gezegend met een vriendelijk zonnetje alsof moeder aarde zelf ons bemoedigde. In zo’n twee uur tijd wandelden we van de Dam naar het Museumplein, af en toe luid en vrolijk joelend en roepend. De mars was bijzonder goed georganiseerd door de Klimaatcrisis Coalitie, een samenwerkingsverband van onder andere Greenpeace, Fossielvrij NL, Milieudefensie en Oxfam Novib. Toch kon de organisatie niet verhinderen dat de manifestatie op het Museumplein in het teken kwam te staan van de oorlog in Israël en Gaza. Terecht dat hier bij een mars voor Rechtvaardigheid aandacht aan wordt besteed, maar de manifestatie werd in onze ogen gekaapt door mensen die de duizenden demonstranten pro-Palestijnse leuzen wilden laten scanderen. De sfeer op het Museumplein werd er ongemakkelijk van. Dit was tenslotte niet waar de overgrote meerderheid voor was gekomen. Ondanks die wat teleurstellende afsluiting was het een mooie dag met veel eensgezindheid in onze zorgen die we op een mooie manier hebben gedeeld met de rest van Nederland. Deze ‘bezorgde opa’ is blij dat hij erbij was!
Theo
