Leven in Corona-tijd
T’ is heel rustig leven, bijna stil leven.
Een groot contrast met de veel sociale contacten met vrienden dichtbij en veraf. En tijd, tijd genoeg om van alles te doen. Vooral zelf te leven, zelf te leven.
Van binnen komt de creativiteit op gang. Meestal in de momenten van ‘verveling’ van niet weten wat te doen, dan alleen maar even ademhalen en gaan zitten. In mij wordt dan weer een ‘projectje’ geboren, werken met hout, het huis bij te werken, de zaadjes uit de groente tuin van vorig jaar te zaaien. En met Sis samen, veel samen zijn, thuis als zij digitaal les geeft, aan het werk is. Of samen erop uit, wandelen, of fietsen, op bezoek bij haar moeder in het verzorgingshuis.
Het gelopen jaar veel gewandeld in Midden Limburg, zo’n 50 wandelingen sinds maart 2020. Veel nieuws ontdekt, waar we tot voor kort geen oog voor hadden. De laatste tijd hebben we actieradius wat verlegd naar het zuiden van Limburg. Niet voor een hoger doel, zomaar zijn in de natuur, genieten van de lentebloesem en de zelf meegenomen koffie in de thermoskan.
Regelmatig denk ik aan Sören Kierkegaard’s uitspraak: “Al lopende worden oplossingen (voor problemen) gevonden”. Door het vele wandelen ondervind ik dit aan den lijve.
Af en toe zien we de kinderen en kleinkinderen. Ze komen op bezoek of we gaan naar hen toe. Geen knuffels, maar toch elkaar ‘live’ zien. We bellen veel en hebben videocontact. Maar niets kan vervangen wat een ‘vis-a-vis’ contact geeft.En onze vrienden hier in de Thornse ‘gemeenschap’? Even samen een kop koffie drinken of een aperitief, en dan bijpraten, met Hanneke of Maayke en Gerard. Alle contact is zo’n beetje een op een, van bubbel naar bubbel zoals dat in België gezegd wordt.
En dan die onverwachte ‘cadeautjes’, zomaar een bloemetje dan Madeleen komt brengen, aan de deur. Of een paar uur ‘chatten’ met Rie en Harrie.
Ik leer contacten anders te waarderen, meer de vreugde elkaar weer te zien toe te laten.
T’is rustig leven, stil leven…..
Jan