Een paar dagen op de Hooge Berkt
Na meer dan een half jaar er niet te zijn geweest door corona kon ik in juli voor een week weer terecht op de Hooge Berkt. Als ik dan het terrein op rijd en de deur van de Lavra* open doe, dan voel ik me gelukkig. En het leuke is dat de mensen die mij ontvangen ook blij zijn me te zien. En ondanks de nog steeds gelden de coronaregels voel ik de warmte van de mensen. Samen een kopje thee drinken en even bijpraten. En dan mag ik naar de boerderij waar de komende dagen mijn kamer zal zijn. Wederom een hartelijke ontvangst. Ook al is het zo’n tijd geleden dat ik hier was, het voelt zo vertrouwd.
’s Avonds eten we met elkaar in de Ruif**. Wederom een moment om mensen te ontmoeten. En hoe gezellig is het om daarna te helpen met de afwas. Samen grapjes maken, samen kletsen, het werk is zo gedaan. En als ik naar buiten loop hoor ik het klokje al luiden. Tijd voor het avondgebed.
Bij het avondgebed merk ik hoe goed het me doet om samen stil te zijn, samen te zingen en te bidden. Ik merk dat ik onrustig ben vanbinnen. Maar tegelijk merk ik dat de rust die de leden van de gemeenschap uitstralen mij helpen om langzaam ook de rust in mijzelf te vinden. Het voelt goed om samen in stilte terug te kijken op de dag. Langzaam merk ik dat ik meer en meer begin te landen. Na het avondgebed blijf ik nog even een kopje thee drinken. En dan zoek ik mijn kamer op.
De volgende dag ga ik na het ochtendgebed helpen in de keuken en de ruif. De tafels dekken voor het avondeten, wat dingen schoonmaken. Niet dat ik moet helpen, maar ik vind het fijn om me op die manier even een beetje deel te voelen van de gemeenschap.
’s Middags bof ik met het weer. Ik hou van tekenen en dus zoek ik een plekje in het gras waar ik met mijn tekenboekje en wat potloden me de rest van de middag vermaak. Eindelijk neem ik weer eens de rust om te tekenen en te schrijven. Thuis is er altijd wel iets anders dat mijn aandacht vraagt, hier kan ik in alle rust creatief bezig zijn.
Zaterdagavond is het de lichtdienst. Ik geniet van de eenvoud van de viering. Het opstandingsevangelie wordt gelezen. En we geven het licht aan elkaar door. In alle eenvoud echt een feestelijke viering.
Zondagmorgen is het alweer tijd om in te pakken. Het is voorbij gevlogen en tegelijk voelt het alsof ik er al lang ben. De viering is een mooi moment om in alle dankbaarheid deze dagen af te sluiten. Samen brood en wijn delen, zoals de eerste christenen dat al deden. We zijn met elkaar en met Hem verbonden. Na afloop nog even een kopje koffie, en dan is het tijd om afscheid te nemen. Dankbaar voor de heerlijke dagen stap ik in mijn auto en ga op weg naar huis. Ik weet zeker dat ik nog eens terugkom.
Een vaste gast,
Een studente orthopedagogie
*) Ontvangstruimte en huiskamer van de gemeenschap
**) De Ruif was ooit een kippenhok, nu de eetzaal van de gemeenschap
