Ter gelegenheid van dit 11 lustrum schreef een van de leden een brief van uit het heden aan de inmiddels overleden oprichters van onze gemeenschap. 1967, het was in de tijd net na het tweede Vaticaans concilie dat de gemeenschap werd opgericht. Het was eigenlijk nooit de bedoeling om een gemeenschap te stichting en er was geen vooropgezet plan hoe het zou moeten lopen. En dan, we bestaan nog steeds na 55 jaar. Dat willen we niet zomaar voorbij laten gaan! Een van de vaste gewoontes is dat om de veelkleurigheid van de gemeenschap te laten zien iedereen bij de viering op zondag een bloem meebrengt waardoor er prachtige boeketten ontstaan om onze verjaardag kleur te geven.
Brief aan Nada, Jan en Annunciata
bij de 55e verjaardag van de gemeenschap
Negentien jaar geleden overleden jullie, Jan en Nada, kort na elkaar. En vrij recent, nu drie jaar terug, voegde Annunciata zich bij jullie. Jullie stelden 55 jaar geleden de 9e juli vast als officiële datum van het ontstaan van de gemeenschap. Jullie zijn de laatste tijd meer in mijn gedachten. Dat maakt, dat ik bij gelegenheid van dit elfde lustrum de ingeving kreeg om jullie een brief te schrijven.
Sinds de laatste Pinksterdagen zijn we op Doortocht. Een project om onszelf te vernieuwen. Weg te trekken uit de bestaande patronen. Waar gaat het ten diepste om in ons samenleven in Zijn Naam? Alles op losse schroeven zetten; eerlijk de gegroeide gewoontes en gebruiken aankijken en ons afvragen: hoort dit nu nog wel bij onze missie? Draagt het ertoe bij?
Jullie weten heel goed hoe dat is. Jullie hebben vaak genoeg de boel op de kop gezet, veranderd, aangepast aan nieuwe inzichten, nieuw aanvoelen, nieuwe projecten. Het zal er zeker mee te maken hebben, dat ik daarom vaker aan jullie denk, in deze periode van Doortocht. Het voelt een beetje ‘als vanouds’: het kan weer overal heen!
Er is ook wel het nodige veranderd sinds jullie het beleid voerden. We hebben nu themagroepen, klankbordgroepen, dagteams en ontmoetingsavonden, waar alles wordt besproken en becommentarieerd. Dat is wel echt een vooruitgang, als ik zo vrij mag zijn. Maar vooral denk ik, dat jullie trots op ons zouden zijn. Trots, dat we jullie droom van samenleven in Zijn Naam nog altijd doordragen, met alle beperkingen die we ook nu zeker hebben.
En nog steeds: omwille van een meer bewoonbare wereld. De noodzaak daartoe is er helaas nog steeds. Maar ook als dat niet zo was geweest, zouden we er nog zijn. Want we houden zelf zo van dit samenleven, van het samen doen, samen vieren, samen studeren en gasten ontvangen. En daarmee kom ik op het punt om jullie te bedanken voor het beginnen van deze gemeenschap, een eigenlijk onmogelijk initiatief, dat maar door blijft duren tot op de dag van vandaag.
Dankjewel voor jullie vuur, moed en vertrouwen. Dat jullie gekozen hebben voor een avontuur met elkaar, zonder daarvan zelf de grenzen te bepalen, steeds luisterend naar wat er tussen jullie in ontstond als volgende stap.
Wij brengen opnieuw een bloem mee naar de kapel, op de 9e juli. En we zullen toasten bij het diner, zoals jullie zo vaak en zo graag deden. Ditmaal, op dit elfde lustrum doen we dat speciaal met jullie in gedachten, de mensen van het begin, zonder wie deze gemeenschap er niet geweest zou zijn.
In dankbare herinnering,
Namens Gemeenschapszaken, Annet
Hieronder een foto van Mw. Klomp en pater Jan Berger en Zuster Annunciata