Wij met elkaar
Ons leven in God is een hoogst persoonlijke zaak. Het gaat er immers om ons afdalen naar de diepste laag van de ziel. Daar waar God aanwezig is, daar waar we de liefde vinden die wij en de wereld nodig hebben. Want er is nooit genoeg liefde is in deze wereld. Niet voor ons, niet voor jou, niet voor mij, niet voor de aarde, voor de vluchtelingen, voor de mensen die slachtoffer zijn van geweld, thuis en in oorlogen, en al helemaal niet genoeg voor de daders van geweld.
Leven in God, op zoek gaan naar Liefde, naar Licht, moet ieder alleen voor zichzelf doen. Niemand kan het voor een ander doen. Ik kan de juiste keuzes maken en ik anderen helpen en opnemen in de liefde van mijn hart. Zo zal ik mezelf en een ander nabij zijn maar het zal nooit genoeg zijn voor mij of een ander die niet in zichzelf die weg naar Liefde zoekt. Leven in God is ook een persoonlijke zaak omdat het gekoppeld is aan wie we zijn en wat wij in een specifieke situatie nodig hebben en als liefdevol ervaren. Dat kan voor iedereen, ieder moment en in iedere situatie steeds weer anders zijn. Uiteindelijk gaat het steeds om míjn persoonlijke staan in de liefde, hier en nu. Míjn persoonlijke leven in God. Als het ons eenmaal te doen is om dit ‘leven in God’ vraagt het telkens weer héél onze aandacht. Vervolgens stuiten we op ons eeuwigdurend tekort want: dat kunnen we helemaal niet waarmaken.
‘Hoe leef ik in God?’ is de vraag van een dwaze volhouder tegen alle beter weten in.
Opmerkelijk is dat ons jaarthema bij dit zo persoonlijke thema over ‘wij’ spreekt: Hoe leven wij in God? Als het gaat om ieder persoonlijk antwoord op die vraag zou het ‘Hoe leef ik in God?’ moeten zijn. Mijn leven in God voltrekt zich immers in mijn ziel. Of beter gezegd: het gaat om mijn afdaling naar de diepste laag van dé ziel. Het is maar de vraag of die ziel daar nog wel van mij is. Het persoonlijke kon daar wel eens ophouden te bestaan.
Volgens mij gaat het inderdaad steeds om de vraag ‘Hoe leef ik in God’. Als ik uiteindelijk tegenover Hem sta ‘van aangezicht tot aangezicht’ zoals Petrus dat zegt, dan sta ik daar helemaal alleen. Onze vraag: ‘Hoe leven wij in God?’ wil niets afdoen aan die ongedeelde, existentiële eenzaamheid. Ze stelt ons de vraag: hoe, als gemeenschap, leven wij met elkaar het leven in God? Als we in dit leven überhaupt niet zonder anderen kúnnen leven, hoe zouden we dan, tegen beter weten in, kunnen volhouden in een onmogelijke poging in God te blijven leven? In onze onderlinge verscheidenheid en met ieder zijn eigen gebrek, blijft ons samenleven steeds een streven. Dat is voldoende conditie voor dwaze doorzetters. Ieder van ons stelt zich de vraag ‘hoe leef ik in God?’ Ieder van ons beseft de ander daarvoor nodig te hebben. Samen stellen we de vraag: Hoe lukt het ons bij elkaar te blijven opdat we elkaar op die weg houden? Hoe wijzen we elkaar die weg? Hoe bemoedigen en steunen we elkaar? Dat is ons ‘Hoe leven wij in God?’ van dit jaar.
Mariek
