Waag het (Gods) verbond te maken – (Gods) Verbond

In onze gemeenschap leven we met een ‘leefregel’. Deze bestaat in feite uit vijf regels die als wegwijzers op onze weg staan, zowel als gemeenschap als op persoonlijk niveau.

De vijf regels zijn:

  1. Word wie/wat je bent
  2. Broederschap, durf het aan
  3. Ga je weg
  4. Ontdek je verantwoordelijkheid
  5. Waag het (Gods) verbond te maken.

Dit is de derde en laatste bijdrage over de vijfde regel: Waag het (Gods) Verbond te maken.

  • De eerste bijdrage ‘Verbond maken’ kun je hier vinden.
  • De tweede bijdrage ’Verbond wagen’ kun je hier vinden.

(Gods) Verbond

Op mijn eerste stukje over ‘verbond maken’ reageerde iemand met: ‘Ik heb verbond vaak omschreven als een brug die de afstand, het verschil, het onderscheid tussen ik en jij verbindt.’

Ik vond dat een mooie nauwkeurige omschrijving. Wij mogen dan wel niet echt een ‘ik’ zijn maar wij zijn ook niet echt ‘jij’ en het ziet ernaar uit dat we, in dit lichaam, nooit helemaal samen zullen vallen. Willen wij als mensen bij de Eenheid komen die ons verbindt, dan moeten we een brug bouwen. Een brug die de afstand tussen ons overkomelijk maakt. Dat willen we als we eenheid verlangen of om al opgemerkt hebben en willen bewaren. De ervaren eenheid is broos en wordt gemakkelijk verstoord of vergeten. Zo’n brug bouwen vraagt dan wel wat en, omdat alles altijd veranderd, is het nooit klaar. Ooit had ik het voorrecht een week lang in een workshop van Kempler mee te doen. Hij is een beroemde relatietherapeut uit de VS die ons land regelmatig bezocht in de jaren ’80. Hij zei dat een relatie een soort van ‘one-leg-run’ is en stelde voor dat we naast onze partner zouden gaan staan en ons been aan zijn of haar been zouden vastbinden om dan vervolgens samen op te lopen.

Afijn, het ‘ik ben jij’ blijkt een zeer gecompliceerde zaak in onze wereld. Meestal. Dat wordt echt aldoor bruggenbouwen en dat ook nog ‘op goed geluk’.

Op zondag 14 november lazen we uit het evangelie van Johannes. Wandelend in het voorhof van de tempel onderwijst Jezus de aanwezigen. De farizeeën en Schriftgeleerden onder hen beginnen Hem te bevragen, maar geloven Hem niet. Tenslotte zegt Jezus: ‘Ik geef ze [de schapen] eeuwig leven: ze zullen nooit verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand roven. Wat mijn Vader mij gegeven heeft gaat alles te boven, niemand kan het uit de hand van mijn Vader roven. En de Vader en ik zijn één’. (Joh. 10, 29-30)

Jezus maakt duidelijk dat er tussen Hem en God geen brug nodig is en het blijkt duidelijk dat er tussen Jezus en de Schriftgeleerden nauwelijks een brug te bouwen valt. Als je in de context van het dispuut tussen Jezus en de Schriftgeleerden blijft, zul je denken dat het hier over de eenheid in verkondiging gaat: dezelfde geloofsleer of eenzelfde boodschap. In de preek werd ons een andere context aangereikt: die van de Tempelwijding. Daarmee staat niet de boodschap centraal maar de beweging van buiten naar binnen. Dat wil zeggen: de weg naar de heilige ruimte gaan. Daar plaatsnemen. Het gaat dan over ópen en stil zijn en over diepgang en de noodzaak van leegte. Want waar anders kan God ons ontmoeten? Durven we ons toe te vertrouwen aan die lege ruimte? Durven we ons, zonder het ooit zeker te weten, maar in vertrouwen, op Jezus te verlaten? Dat zijn de vragen die ons die zondag gesteld werden. Oftewel: waar en hoe kunnen we (Gods) verbond maken?

Dit werd me duidelijk: Jezus zegt ‘de Vader en ik zijn één’. Dat is létterlijk ‘één’: totaal! Zij zijn één wezen; één en dezelfde lege, heilige ruimte. Hun ‘Eenheid’ is het ultieme verbond: ‘Gods Verbond’. Daar komen wij niet zomaar of vanzelf. Meestal niet helemaal of zelfs helemaal niet. Ik heb wel eens horen vertellen dat hoogtevrees geen angst is maar doodsverlangen. Dat geloof ik niet. Het is Godsverlangen: verlangen naar deze ultieme overgave, naar die Eenheid van de Vader en de Zoon. Daar verlangen we bewust of onbewust allemaal naar. Als we dat écht willen, zit er voor ons mensen niets anders op dan bruggenbouwen: ons aldoor op weg begeven naar de tempelplaats, die levenslange weg van buiten naar binnen, en ons, zonder enig zeker weten, toevertrouwen.

Daarom staat in deze leefregel niet voor niets ‘Gods’ tussen haakjes: (Gods). ‘Want van God mogen we geen beeld maken’, staat in ons boekje over de leefregels. We kunnen het niet, al zouden we het willen. Ieder beeld dat we vormen, hoe heilig het ons ook is, is niet God. Wellicht is het daarom beter te leven alsof God er niet is. Van de Eenheid tussen Jezus en de Vader -die Eenheid waar we misschien een vermoeden van hebben en we ten diepste naar verlangen- weten we zo goed als niets af. Het gaat ons bevattingsvermogen te boven. Met ons verstand kunnen we het niet begrijpen.

Jezus wijst ons een weg: Maar als gij bidt, ga dan in uw binnenkamer, sluit de deur achter u en bid tot de Vader die in het verborgene is en uw Vader die in het verborgene ziet, zal het u vergelden. (Mattheus 6,6). Het loont de moeite de tempel in onszelf binnen te gaan en er te verblijven. Biddend bouwen we de brug. Dat houdt ons verlangen levend en dat kan nodig zijn met alles wat we hier op aarde ontberen. Zonder beelden te maken weten we ons, in die stille leegte van ons bestaan, verbonden met de Vader en zijn Zoon. Dan zullen we steeds weer inkeren, steeds weer naar binnen gaan. Zo vergroten we ons voorstellingsvermogen voor de wondere wereld van onvoorstelbare mogelijkheden.

En dan zal zich opeens ergens weer dat moment voordoen waarop we de eenheid ervaren en weten dat we niet alleen zijn; dat niets of niemand alleen is; dat er geen ‘ik’ is en dat alles met alles verbonden is. Dan kan het gebeuren dat we, net als Herman van Veen op een ochtend tijdens het ontbijt met zijn vrouw, bevangen raken door ervaren eenheid, de Geest krijgen en aan het dichten* slaan:

LS

De tuin
is geen tuin
maar de regen

de boom
geen boom
maar de wind

de stem
geen stem
maar de zee

God
geen God
maar het licht

het lied
geen lied
maar kleur

mijn angst
geen angst
maar pijn

het huis
geen huis
maar warmte

mijn rust
geen rust
maar dat ben jij.

Vanuit ’t Verdiep, Mariek

*) Herman van Veen. Dat kun je wel zien dat is hij. Herinneringen. Universal music books blz.199

Versoepelingen Corona

De persconferentie van 15 februari jl. bracht veel versoepelingen in de gedragsregels voor Corona. Daarmee versoepelden ook in de gemeenschap de afspraken. Vanaf 18.02.2022 zijn vervallen:

  • de mondkapjesplicht
  • de 1,5 m afstand van elkaar
  • de limiet bij groepsgroottes
  • de eindtijd van 22.00 uur voor samenkomsten in de Lavra

In de Lavra wordt op zondagen weer op één plaats samen koffie gedronken.

Vanaf 20 februari wordt weer we samen eucharistie en avondmaal gevierd. Wat het samen zingen betreft: de cantors blijven de (meerstemmige) voorzang verzorgen; verder zingen we weer samen.

In de Ruif eten er vanaf dinsdag 22 februari weer 30 mensen.

Gasten zijn weer ‘onbeperkt’ welkom, voor zover er gastenkamers beschikbaar zijn, zoals voorheen. De gasten worden wel vooraf gevraagd om een zelftest te doen.

Voorzichtigheid blijft nodig!

Corona is niet voorbij dus de algemene corona-gedragsregels houden we aan:

  • handen ontsmetten bij binnenkomst van een gemeenschappelijke ruimte;
  • hoesten/ niezen in de elleboog
  • vooralsnog geen handen geven
  • bij klachten een zelftest, voordat je je onder de mensen begeeft
  • bij een positieve testuitslag, je contactpersoon informeren en je bij de GGD laten testen

Viering Ignatiusjaar met Theater en Lezing

Zaterdag 12 maart om 14.00 uur

Gemeenschap De Hooge Berkt besteed aandacht aan het Ignatiusjaar met Theater en Lezing 

14.00: Voorstelling:  “De ridder maakt een knieval”

De Belgische acteur Kurt Defranc kruipt voor deze theatermonoloog in de huid van Ignatius en vertelt over zijn bijzondere leven en bekering, 500 jaar geleden. Na de voorstelling is er een pauze, gevolgd door: 

16:00: Lezing door Nicilaas Sintobin sj

De veel beluisterde en gewaardeerde internetpastor van de Krijtberg. Hij is expert in ignatiaanse spiritualiteit en de man achter de populaire podcast ‘Bidden onderweg’. In zijn bijdrage zal hij ingaan op het proces van onderscheiding,

 

Verdere gegevens:

  • Kosten: € 10,00 contant voor aanvang van de voorstelling. 
  • Plaats: Kapel van Gemeenschap De Hooge Berkt, Hooge Berkt 16  te Bergeijk
  • Parkeerplaats en kapel aan de achterzijde van de witte boerderij Hooge Berkt 16.
  • Aanmelden en vragen bij voorkeur via een mail aan: Kempenkerkenactief@pkn-dekempen.nl
  • Of via Whatsapp: 06 23 80 35 38 graag met naam, telefoonnummer en aantal kaarten.

Informatie bij de theatermonoloog:

In de theatermonoloog brengt acteur Kurt Defranc op aansprekende wijze het levensverhaal van Ignatius. Hij was een ridder, die droomde van edele vrouwen en bereid was zich helemaal in te zetten voor zijn Heer, de onderkoning van Spanje. Tot een kanonbal hem onderuit haalde en de ridder verplicht werd een knieval te maken.

Een genezingsproces wordt een bekeringsverhaal dat voert van Pamplona naar Loyola en verder via Manresa, Jeruzalem, Alcala, Parijs en Venetië naar Rome.

In dit verhaal gaat het over zijn zoeken naar vreugde, troost, vertroosting en zijn gevecht met pijn en lijden en troosteloosheid; over zijn vriendschap met Franciscus Xaverius en vele anderen.

Het grote thema van de monoloog is het aanpassingsvermogen van Ignatius: het loopt telkens anders dan hij aanvankelijk gedacht had. Dit vermogen leidde uiteindelijk tot het ontstaan van het Gezelschap van Jezus of de jezuïetenorde.

De theatermonoloog is geschreven door de jezuïet Dries van den Akker en wordt gespeeld door Kurt Defrancq.

Animatiefilm over Ignatius van Loyola

Deze animatiefilm vertelt het bekeringsverhaal van Ignatius van Loyola. 500 jaar geleden werd hij tijdens de slag om Pamplona door een kanonskogel geraakt. Zijn been lag in puin. Op zijn ziekbed deed Ignatius een ontdekking die zijn leven volledig op z’n kop zette. Of, zoals hij het in de film zegt: de ridder die een religieuze orde sticht, wat een bekering.

Informatie bij het Ignatius jubileumjaar zie: https://www.jezuieten.org/ignatius500jaar/ 

Terugblik Kempenkerken theater

Alle 7 goed!

Enthousiasme en ontroering afgelopen vrijdagmiddag 4 februari in de goedgevulde Immanuelkerk in Veldhoven bij de theatervoorstelling van Kees Posthumus rond de zeven werken van barmhartigheid.

De aanwezigen reageerden enthousiast en geraakt op de personages die door de acteur voor het voetlicht werden gebracht. Zijn compagnon muzikant Dirk Overbeek maakte dat het publiek loskwam en vrolijk meeklapte bij de swingende liedjes.

De naakte, de hongerige, de gevangene, alle zeven werden ze tot leven geroepen. Soms met een flinke scheut humor vaak ook de kern rakend om zo onze eigen barmhartigheid te onderzoeken.

Want zijn naturisten wel zo blij zijn met de opdracht de naakten te kleden. Het Adamskostuum bevalt hen doorgaans prima. En lang niet iedereen wordt even enthousiast bij het voorstel de vreemdeling te herbergen. Anders was ons asielbeleid wel humaner. Wie de hongerigen gaat voeden, moet rekening houden met diverse diëten. Weleens een gevangene bezocht? Iemand die dorst had te drinken gegeven uit uw eigen dopper?

Fijn dat er weer leven in de kerkelijke brouwerij is gekomen van de samenwerkende Kempenkerken waar ook de Hooge Berkt gemeenschap in meedraait.

Op naar volgende gezamenlijk gedragen activiteit:
Ignatius de knieval, een theatervoorstelling over de bekering van Ignatius van Loyola met aansluitende een lezing door Nicolaas Sintobin sj, de bekende internetpastor.

Datum: 12 maart, 14.00 uur in de kapel van de Hooge Berkt gemeenschap te Bergeijk.

Meer informatie treft u hier aan.